Dit is voor het eerst in mijn leven dat ik zoiets heftigs mee maak wat ons allemaal treft. Langzaam maar zeker schiet de wereld op slot en onze eigen wereldjes worden kleiner en kleiner.
De toespraak van Rutte staat voor de rest van mijn leven in mijn geheugen gegrift, ongeacht je politieke voorkeur heeft hij gisteren laten zien een echte staatsman te zijn. Met ingehouden adem luisterde ik naar de scenario’s die geschetst werden, optie 1,2 en 3. Ik snap zijn keuze maar niet veel later valt het kwartje… betekend dit dan dat ruim 60% van alle Nederlanders besmet moeten raken om een immuniteitschild op te bouwen? Holy shit!
Ik zie ook de paniek in de ogen van mijn jongste kind. Mama, worden we nu allemaal ziek?
Hoe leg je aan 8 jarige uit dat je niet meer naar school mag, niet meer teveel met vriendjes mag spelen, dat het geen vakantie is en dat alles wat in hun ogen “leuk” is op slot gaat.
In ruil voor deze onzekerheid heb ik een verward en geïrriteerd kind thuis, wat zijn woorden niet zeggen laat zijn gedrag zien. Alles is stom, school is stom, ik ben stom. En dat onze wintersport vakantie niet doorging is nog wel het allerstomst. Vanmorgen bij het wakker worden lag ineens mijn 11 jarige dochter naast me. Ik was vroeg wakker mam en kon niet meer slapen. Ik snap het schat, mama heeft ook niet goed geslapen.
Naast de zorgen die we allemaal hebben over onze gezondheid heb ik ook de verantwoordelijkheid over 8 man personeel, 7 studenten en 3 deelnemers in onze dagbesteding. Sinds de uitbraak van het virus zien wij onze orders in rap tempo kelderen, dit speelt al een tijdje maar wisten we steeds nog goed op te vangen. Nu echt alles gesloten is, is het stil.
Stil op kantoor, stil op de dagbesteding en stil in de werkplaats. De dagbesteding is gesloten, de studenten zijn thuis en personeel probeert zo goed en zo kwaad als dat kan door te werken. Vanuit huis en met een aantal vanaf kantoor. We proberen met een portie humor en bemoedigende woorden elkaar niet verder de put in te praten. Ik mis de meiden in de dagbesteding en maak me ook zorgen om hun. Ze gedijen het beste bij ritme en structuur. En nu hun vertrouwde plekje wegvalt bij FBRK. Werkt…..
Vanbinnen kan ik wel janken. Hoe gaan we dit redden? Wat kunnen we nog doen om toch inkomsten binnen te halen. De vaste kosten lopen door, hoe ga ik aan het eind van de maand iedereen betalen? Zondag liep ik als een lamgeslagen hert door het huis. Stil zitten lukte niet, drentelen met een fles detol in de hand wel. Ik probeer te denken aan de mensen in de zorg, die nu vechten voor levens. Diep respect voor iedereen in deze doelgroepen, maar egoïstisch gezegd, het helpt mij niet. Ik heb mijn eigen zorgen omtrent onze bedrijven. De kinderen spelen buiten op de trampoline, even onbezorgd de zinnen verzetten, plezier maken en schateren. Zoals dat hoort, een kind zou zich niet druk moeten maken om een virus met de naam van een zomers biertje.
Het lamgeslagen hert van zondag maakt plaats voor een leeuw op maandag. Met elkaar de kop ervoor en gezond verstand gebruiken. Wat kunnen we nog wel? We hebben een aantal projecten op de plank liggen die nog steeds niet uit de verf zijn gekomen. Tijd om dit nu eindelijk eens aan te pakken. We bedenken een paar toffe acties en stellen mails op voor onze klanten. De winkeliers die misschien hun winkels moeten sluiten hebben nog meer zorgen, ook hier proberen we ons steentje aan bij te dragen. Wij kunnen online voorlopig nog door. Ook al zien we elkaar niet fysiek, je voelt de saamhorigheid. Iedereen zit in het zelfde schuitje en heeft zo zijn eigen zorgen om familieleden, banen en kinderen.
Onze teamapps maken overuren, het ene idee na het andere wordt de wereld in geslingerd en met de studenten beleg ik een videocall. Ook zij willen liever doorwerken en geen studievertraging oplopen. Met Suzan maak ik plannen om de shop een boost te geven. Langzaam maar zeker komt het zelfvertrouwen weer terug en ben ik ervan overtuigd dat we dit met elkaar gaan redden. Het zal niet makkelijk worden, maar het is alles wat we kunnen doen.
Ik zie de meest creatieve ideeën ontpoppen, restaurants die gaan bezorgen tot oppasdiensten en boodschappenhulpen. Fantastisch! We zijn met elkaar overgeleverd aan de grillen van het virus maar laten we alsjeblieft goed op elkaar passen! Volg de richtlijnen van het RIVM op, en help elkaar, is het niet fysiek dan op afstand!