FBRK Werkt, een ode aan de liefde.
Al vanaf het begin van Fabryk was het onze wens om iets te kunnen betekenen voor een ander. Dat onze persoonlijke ervaring hiervoor de motor is, is iets wat misschien niet iedereen weet.
Het is ook niet bedoelt om zieltjes mee te winnen, aandacht te trekken of een andere vorm van medelijden op te wekken. Het is waarom wij de dingen doen zoals we ze doen. En deze gebeurtenis in ons leven ligt hieraan ten grondslag. Ik vind het nog lang niet altijd makkelijk om er over te schrijven, en ik heb er lang over nagedacht of ik het wel of niet wil delen. Alle mitsen en maren afgewogen, nagedacht over mogelijke reacties en de reacties achter mijn rug om. Het is al zolang geleden, waarom rakelt ze het weer op? Ik ben aan het schrapen geweest en heb het opnieuw herschreven, helemaal gewist en na maanden weer opnieuw begonnen.
Waarom? Omdat het een levens veranderende gebeurtenis is geweest waar ik niet meer elke dag mee geconfronteerd wordt maar nog regelmatig naar terug wordt geworpen, in mijn dromen ’s nachts, tijdens een wegdroom momentje midden op de dag, en ieder jaar als de datum steeds dichterbij kruipt. En het lijkt wel hoe ouder ik word en hoe meer de jaren verstrijken hoe meer ik er mee bezig ben, omdat ik bang ben om het te vergeten. Dat ik therapie heb gevolgd om het een plekje te kunnen geven omdat de gevoelens die het bij me oproept zo tegenstrijdig zijn dat ik dacht dat ik langzaam gek aan het worden was. Waar komt die boosheid vandaan, de verlatingsangst, waarom ik niet meer kan huilen omdat al mijn tranen 14 jaar geleden op zijn geraakt.
Omdat ik sinds de verhuizing er steeds vaker aan moet denken, omdat er een stukje levensgeschiedenis van ons is achtergebleven in het dorp waar we zolang hebben gewoond. Het veilige nestje wat we voor onszelf gebouwd hadden waarin niets meer mis kon gaan. Waar onze kinderen zijn geboren omdat ik wilde dat ervoor altijd een stukje van jou via mij door zou leven. Zodat ik, mocht er ooit iets gebeuren altijd nog een stukje van jou bij me had.
Omdat plotsklaps het leven van ons veranderde die ene dag, die mooie dag in april. Ik, als jonge vrouw van 21 ineens niet meer onbezorgd in het leven stond. Maar te maken kreeg met een angst die je je ergste vijand nog niet toewenst, leven tussen hoop en vrees, leven tussen leven en dood, tussen blijdschap bij een lichte verbetering en de angst bij het oplopen van je lichaamstemperatuur.
Eindeloze autoritten
Omdat ik sindsdien nooit meer de zorgeloze, onbezonnen, thrillseeker ben geweest. Omdat ik moest beschermen wat er nog was, de 1000 stukjes puzzel opnieuw moest leggen. Ons opnieuw moest uitvinden in een veranderde relatie die nog zo pril was dat het net zo goed in 1000 stukjes kapot had kunnen vallen.
Omdat ik nog maar drie maanden deelgenoot was van jouw leven, en je familie nog amper had ontmoet toen we met elkaar in een afgrond werden gestort en dagenlang aan jouw bed zaten te turen naar de monitoren en bij ieder piepje, kraakje en zuchtje een kramp in ons hart kregen.
De autoritten tussen Groningen en Bakkeveen die ik normaal in 30 minuten aflegde maar nu eindeloos leken te lijken, en ik verwonderd en beduusd keek naar bestuurders links en rechts van mij die lachten, zongen en vrolijk voorbij zoefden. Want hoe konden ze mijn pijn niet voelen, de pijn die ik overdag kon delen maar ’s nachts zo akelig dichtbij kwam. Mij uit mijn slaap hield, en als een monster verstopt onder mijn bed lag.
Dat ik je hebt vervloekt terwijl je daar machteloos lag, met je leven aan een zijden draadje, in dit geval een plakker op je gehavende borst met een blauw en een rood draadje die leidde naar een monitor en een intubatieslang in je gezwollen keel met een pomp die ritmisch levensenergie in je blies.
Omdat ik zo godsgruwelijk bang en boos tegelijk was, dat ik niet wist waar ik het moest zoeken. Dat ik het thuis niet kon vinden maar me ook zo nutteloos voelde in het ziekenhuis waar de minuten langzaam uren werden en ik uiteindelijk naar huis werd gestuurd door de verpleegster die ik vlak daarvoor smekend vroeg of ze me iets kon vertellen over je gemoedstoestand.
Hoe ik je vingers en gezicht wekenlang heb gestreeld, dik van het vocht en klam van de koorts terwijl je lag te klappertanden op een koelmatras. Hoe kun je dit gevoel aan iemand uitleggen die het nog nooit heeft meegemaakt?
De rede van FBRK-Werkt!
Het enige wat wij kunnen is anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt een veilige plek geven. Waar ze kunnen zijn wie ze zijn, met en zonder hun beperking. Waar je gewoon goed genoeg bent zoals je bent.
Dat is de reden waarom we FBRK-Werkt hebben opgericht, om mensen die een levens veranderende situatie hebben doorgemaakt en daarom een andere koers moeten varen met hun leven. Of om tijdelijk weer grip te krijgen op het werkende leven. Bij FBRK-Werkt hebben we geduld, en kijken we naar wat wel lukt. In kleine stapjes vooruit en als het tijd is om het veilige nest te verlaten jou de wind onder je vleugels te geven om uit te vliegen.
Lichtpuntje
Deze week staat daarom de lamp centraal, niet alleen als prachtige eyecatcher in het interieur maar ook symbolisch als een lichtpuntje!
Wil je meer weten over FBRK-Werkt? Ik raad je dan zeker aan om de website te bezoeken of om geheel vrijblijvend contact met ons op te nemen. Samen kunnen we dan onderzoeken wat voor elkaar kunnen betekenen!
