Let op website is onder constructie! Het is momenteel niet mogelijk om een bestelling te plaatsen.  Er volgt snel een UPDATE

 

Het C woord

De vierde week op rij dat we midden in de corona-crisis zitten. We weten allemaal met wat voor ramp we te maken hebben, en als de ziekte een gezicht begint te krijgen door familie of kennissen die getroffen worden dan pas dringt het echt tot ons door wat er allemaal gaande is.

Gelukkig ( ik klop het af) is er nog niemand in onze kring besmet geraakt met Corona. De beelden op tv en in de kranten zeggen genoeg. Je kunt de tv niet aanzetten of het gaat over het zelfde… Helemaal geschokt was is na de documentaire van Jessica Vilerius, Levenslucht. ( kijktip!)  Mijn jongste kind zei, mama ik kan het C woord niet meer aanhoren. En ik snap hem.

Ik snap hem zo goed, je zou toch willen dat je morgenochtend wakker wordt en beseft, het was een droom… een hele vreselijke nachtmerrie, maar gelukkig het was maar een droom.

De derde week in isolatie

En de boze droom duurt ook bij ons voort, met tranen over mijn wangen heb ik mijn personeel moeten vertellen dat er voor een aantal niet genoeg werk meer is. Dat er nu te weinig omgezet wordt om de personeelslasten te dragen. Personeel wat omgekeerd altijd voor je klaar staat. En ik kan dat nu niet voor hun.. en dat doet pijn. Heel erg pijn. De dagbesteding is gesloten, ik mis de meiden die we hier normaal opvangen. De gezellige avonden waarop we workshops geven. Alles is in de ban gedaan.  De inkomsten die opeens stil komen te staan zijn niet ingecalculeerd en van de een op andere dag moet je goochelen.

Het gekke is dat iedere situatie op een gegeven moment weer een soort van gewoon wordt.. Nu we in de derde week van de isolatie zitten merk je dat je ook hier weer je routine in krijgt.  We zijn thuis extra lief voor elkaar, koken en eten gezond, we prutsen ’s avonds wat in de tuin.  We facetimen met familie en vrienden. Maar elkaar niet kunnen zien, elkaar niet even een knuffel kunnen geven of een borrel met elkaar drinken doet ook zeer. Niet op bezoek bij je ouders of grootouders, een pijn die we allemaal voelen.

En dan als ik ’s avonds in bed lig, dan begint het malen… wat kunnen we verzinnen om toch omzet te genereren? Zijn de regelingen al open gesteld voor ondernemers? Hoe lang gaat dit duren en hoe ziet de economie eruit als dit achter de rug is? Gaan we het überhaupt redden? Genoeg vragen om wakker van te liggen.

Met het hele team werken we hard door!

Wat ben ik blij dat ik overdag nog steeds mijn werk in de fabryk kan doen, routine houden en in het ritme blijven. Als team hebben we de koppen bij elkaar gestoken en we beuken het ene naar het andere product het web op. Normaliter is hier geen tijd voor omdat het te druk is met bestellingen.  “We zeuren niet en klappen erboven op” Je kan misschien wel stellen dat wij het drukker hebben dan ooit met het wijzigen van de koers. Een noodzakelijke koers welteverstaan, want een andere optie is er niet. Het zit niet in onze aard om bij de pakken neer te zitten, natuurlijk spreken we onze zorgen uit maar niet lang daarna gooien we er weer foute grap in. Het is de humor en onze positieve mindset die ons op de been houdt.

We zetten de radio een tandje harder en zitten net iets verder bij elkaar vandaan. De bestellingen worden met veel zorg en liefde ingepakt, het team en zeker ook onze studenten zetten zich voor 150% in. Het maakt niet uit of het nou ’s avonds of in het weekend is, iedereen staat voor elkaar klaar! En dat zijn ook de mooie dingen in deze vreselijke tijd.

X Esther